όπου κι αν πάω πικρά βήματα μ' ακλουθάνε,
όπου γελάσω φρίκης μορφασμός μ' αντιγράφει,
κι αν τραγουδήσω η ζήλεια βρίζει, γελάει, δαγκώνει.
κι ειν', αγάπη, αυτός ο ίσκιος που η ζωή μου 'χει δώσει:
ένα ρούχο αδειανό που πίσω μου κουτσαίνει
σα σκιάχτρο με χαμόγελο όλο αίμα.
*Pablo Neruda-100 Ερωτικά Σονέτα (60)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου